Decentrale verkoop van decentrale hernieuwbare energie is ook levering

Als een huishoudelijke afnemer of een KMO een overeenkomst afsluit voor de afname van elektriciteit van een hernieuwbare energie-installatie op of naast zijn gebouw, dan zullen de partijen vaak overeenkomen dat de afnemer gedurende een langere tijd verplicht is te kopen. Langetermijncontracten zijn belangrijk om de economische haalbaarheid van de investering te onderbouwen.

Terminologische slordigheid van de federale wetgever zou ertoe leiden dat de afnemer denkt dat hij van dat contract af kan geraken mits een opzeggingstermijn van één maand.

Artikel 18, § 2/4 van de Elektriciteitswet bepaalt:

§ 2/3. De huishoudelijke afnemer of de K.M.O. heeft het recht een overeenkomst, zowel van bepaalde duur als van onbepaalde duur, voor de continue levering van elektriciteit op elk ogenblik te beëindigen mits een opzegtermijn van één maand wordt nageleefd.
Elk contractueel beding dat afbreuk doet aan dit recht, is van rechtswege nietig.
De leverancier waarmee de huishoudelijke afnemer of de K.M.O. een overeenkomst tot continue levering van elektriciteit sluit, wordt verondersteld gemandateerd te zijn om het recht bedoeld in het eerste lid uit te oefenen, tenzij uitdrukkelijke, andersluidende overeenkomst.
Wanneer de huishoudelijke afnemer of de K.M.O. gebruik maakt van het recht dat hem wordt toegekend krachtens het eerste lid, mag hem hiervoor geen enkele vergoeding in rekening worden gebracht.

Een KMO is, volgens de federale Elektriciteitswet, “de eindafnemer met een jaarlijks verbruik van minder dan 50 MWh elektriciteit en minder dan 100 MWh gas voor het geheel van [zijn] toegangspunten op het transmissie-/transportnet en/of distributienet”.

Een leverancier moet niet noodzakelijk een leveringsvergunning hebben. Een leverancier is, volgens artikel 2, 15°bis, Elektriciteitswet: “Elke rechtspersoon of natuurlijke persoon die elektriciteit levert aan één of meerdere eindafnemers; de leverancier produceert of koopt de, aan de eindafnemers verkochte, elektriciteit.” Een onderneming die met een hernieuwbare energie-installatie elektriciteit produceert en die elektriciteit verkoopt aan een afnemer, levert die elektriciteit en is dus een leverancier. De levering is “de verkoop, met inbegrip van de doorverkoop van elektriciteit aan afnemers” (artikel 2, 15°quater Elektriciteitswet).

Was het de bedoeling van de wetgever om bij alle leveringscontracten (dus de levering langs het publieke distributienet door houders van een leveringsvergunning als de verkoop van elektriciteit van een lokale producent aan een lokale afnemer) een verplichte opzeggingsmogelijkheid van één maand op te leggen?

Bij de bespreking van het wetsontwerp stelde staatssecretaris Wathelet:

“Ter uitvoering van het akkoord van de Ministerraad van 12 maart 2012 voorziet het voorliggende wetsontwerp allereerst in het verbod op verbrekingsvergoedingen voor alle contracten in verband met gas- en elektriciteitslevering, mits een opzegtermijn van één maand in acht wordt genomen. In tegenstelling tot wat het voornoemde akkoord bepaalde, wordt geen enkele uitzondering toegestaan, opdat de tekst aan duidelijkheid niets te wensen overlaat.”

De laatste zin laat aan duidelijkheid niets te wensen over. De tekst van de wet zelf daarentegen wel.

De wet heeft het immers over de “continue” levering van elektriciteit. Elektriciteit uit hernieuwbare energiebronnen is, zeker als het over wind en zon gaat, “intermittent” (niet-continu). De productie, en dus ook de levering, is afhankelijk van omstandigheden waarop niemand vat heeft: het weer. Als de zon niet schijnt of de wind niet waait, is er geen productie en dus ook geen levering. Een afnemer kan dus niet continu, wanneer hij dat zou willen, elektriciteit kopen van de producent.

Artikel 18, § 2/4 geldt volgens mij daarom niet voor overeenkomsten over de verkoop van decentraal opgewekte elektriciteit aan een afnemer in de onmiddellijke nabijheid (via een directe lijn, al dan niet op eigen site).

Meer in het algemeen zouden de wet- en decreetgevers er goed aan doen na te denken of voor elke vorm van levering dezelfde verplichtingen (bv. rapportering, facturatiebepalingen, ...) moeten gelden. Er is toch een groot verschil tussen een leverancier die elektriciteit levert via de distributienetten aan duizenden afnemers en wiens fuelmix bepaald wordt door de trading desks ergens in het buitenland en een lokale producent die aan een even lokale afnemer steeds maar weer dezelfde, maar discontinue, (hernieuwbare) elektriciteit verkoopt.

Decentrale verkoop van decentrale hernieuwbare energie is ook levering

Vlaanderen: maak werk van een richtlijnconforme oplossing voor privédistributienetten

Het Hof van Justitie heeft het afgelopen jaar twee arresten (HvJ 28 november 2018, nr. C-262/17, Solvay Chimica en HvJ 17 oktober 2019, C-31/18, Elektrorazpredelenie Yug) uitgesproken waarin hij het citiworks-arrest (HvJ 22 mei 2008, C-439/06, citiworks) bevestigt.

Volgens het Hof mogen de lidstaten geen andere systemen voor de verdeling van elektriciteit erkennen dan transmissiesystemen of distributiesystemen in de zin van de Elektriciteitsrichtlijnen:

“Hoe dan ook dient erop te worden gewezen dat de lidstaten systemen (…) die binnen de werkingssfeer van richtlijn 2009/72 vallen, niet kunnen onderbrengen in een andere categorie (…)systemen dan de categorieën die uitdrukkelijk in die richtlijn zijn vastgesteld, teneinde daaraan ontheffingen te verlenen waarin die richtlijn niet voorziet.” (HvJ 28 november 2018, rn. 48)

Advocaat-generaal Pitruzella schreef in zijn advies voor het arrest van 17 oktober 2019:

“[I]n de eerste plaats [moet] de regeling van de richtlijn op de transmissie- en distributiesystemen in hun geheel van toepassing zijn. Er mogen derhalve geen “grijze gebieden” zijn, dat wil zeggen delen van het elektriciteitsnet die als transmissie- of distributiesysteem in de zin van richtlijn 2009/72 kunnen worden aangemerkt, maar waarop de regeling van deze richtlijn niet van toepassing is. Richtlijn 2009/72 voorziet voor het onderscheid tussen transmissiesysteem en distributiesysteem niet in een “tertium genus” en veronderstelt dat het volledige elektriciteitsnet aan de bepalingen ervan is onderworpen.”

Het Hof van Justitie herhaalt dus dat elk net waarmee elektriciteit verdeeld wordt aan eindafnemers onder het toepassingsgebied van de Elektriciteitsrichtlijnen valt. Of een net nu eigendom is van een elektriciteitsonderneming of van een particulier die actief is in andere domeinen, is niet relevant.

Dat betekent ook dat er geen netten kunnen bestaan waarop de regels van de richtlijnen niet van toepassing zijn.

Hogere rechtspraak uit Oostenrijk en Frankrijk zit op dezelfde lijn als het Hof van Justitie.

In zijn arrest van 12 januari 2017 oordeelt het hof van beroep van Parijs:

"Il s’ensuit qu’à l’exception des réseaux répondant à la notion de « ligne directe » (articles 1er, point 15, et 34 de la directive 2009/72), toute personne physique ou morale qui exploite un réseau de distribution d’électricité doit être désignée en tant que gestionnaire de ce réseau. (…)
Un réseau de distribution d’électricité se définit donc à la fois par ses caractéristiques techniques – la capacité à assurer le transport de l’électricité – et par sa finalité – le transport aux fins de fourniture à des clients."

Het Verwaltungsgerichtshof van Oostenrijk oordeelt in zijn arrest van 1 oktober 2018 (vrije vertaling):

“4.5.4 (…) Aangezien de Elektriciteitswet 2005 tot doel heeft de richtlijn om te zetten, moet ervan worden uitgegaan (…) dat het net van de aanvrager, ongeacht de grootte en de omvang ervan met betrekking tot (slechts) één afgebakend gebied, een distributienet in de zin van de bepalingen van de Elektriciteitswet 2005 is, aangezien de aanvrager zijn eigen net in stand houdt in een bepaald gebied, dat voor de elektriciteitsvoorziening aan de huurders dient. Het feit dat de aanvrager met de distributie van de elektriciteit geen primair ondernemingsdoel nastreeft, maar enkel voldoet aan een bijkomende verplichting die uit de huurovereenkomsten voortvloeit, staat er evenmin aan in de weg dat de feiten als de exploitatie van een distributienet worden beschouwd.

4.5.5 Het middel dat het geen distributienetwerk kan zijn, omdat de aanvrager de elektriciteit aan de huurders verrekent en dus de "levering" verricht (...) doet niets af aan deze conclusie. De ontvlechting van het beheer van het net, en de productie en levering is bedoeld om de doelstelling van de richtlijn betreffende de elektriciteitsmarkt met betrekking tot de bevordering van de mededinging op de elektriciteitsmarkt (...) te verwezenlijken. Dit leidt echter niet tot de conclusie dat een persoon die ook elektriciteit verkoopt, niet tegelijkertijd - zij het misschien illegaal - de functie van distributienetbeheerder in de zin van de bovenstaande definitie kan vervullen. In zijn arrest "citiworks AG" - zoals hierboven reeds vermeld - ziet het Europese Hof van Justitie geen reden om het onderzochte net uit te sluiten van het begrip distributienet door het feit dat de netbeheerder de klanten van elektriciteit voorziet.”

In Duitsland keuren verschillende hogere rechtbanken (zie bv. OLG Düsseldorf en OLG Frankfurt) nochtans het systeem van de Kundenanlagen expliciet goed, zonder na te (willen) gaan of die Kundenanlagen al dan niet richtlijnstrijdig zijn. Ook de Duitse rechtsleer besteedt bijzonder weinig aandacht aan de vraag naar de richtlijnstrijdigheid van dit soort van netten en neemt de richtlijnsconformiteit gemakshalve en nogal kritiekloos aan.

Een Kundenanlage (§ 3, 24a en 24b Energiewirtschaftsgesetz) is een energie-installatie van de afnemer die zich op een geografisch afgebakend gebied bevindt, die is aangesloten op een transmissie- of distributienet, die onbeduidend is voor het waarborgen van een daadwerkelijke en onvervalste mededinging bij de levering van elektriciteit en gas, en die op niet-discriminerende wijze en kosteloos ter beschikking worden gesteld van eenieder met het oog op de levering aan aangesloten eindverbruikers, ongeacht de keuze van de energieleverancier.

Volgens de Duitsers kunnen privédistributienetten, zoals Kundenanlagen, op basis van het subsidiariteitsbeginsel en het evenredigheidsbeginsel, perfect ingepast worden in de uitvoering van de Europese wetgeving. Ze verwijzen hierbij naar het feit dat de beheerder van een Kundenanlage geen vergoeding voor het gebruik van zijn net mag vragen: “Der Betreiber darf hier kein Netznutzungsentgelt verlangen. Die Kundenanlagen fallen demgemäß nicht in den Anwendungsbereich der Elektrizitätsbinnenmarktrichtlinie. Auch dies spricht gegen eine Übernahme der Wertungen aus der Richtlinie.“ (Praxishandbuch geschlossene Verteilernetze)

Ook in Vlaanderen kent met privédistributienetten netwerken die niet moeten voldoen aan de voorwaarden die de Europese wetgeving oplegt aan transmissie- of distributienetten. De argumentatie in Vlaanderen loopt gelijk met die van de Duitsers:

“Wat immers met bijvoorbeeld (studenten)kamers, rusthuizen of vakantiewoningen: moeten studenten in hun studentenkamer, rusthuisbewoners, en zelfs vakantiegangers op het vakantiedomein, vrij hun leverancier kunnen kiezen? Moeten de uitbaters van deze ‘netten’ hun tarieven en voorwaarden voor toegang tot hun net bekendmaken? Er kan hier geopperd worden dat de ratio legis van de vrijstellingsmogelijkheden voor gesloten distributienetten, namelijk dat het opleggen van alle netbeheerdersverplichtingen een onnodige administratieve belasting vormt gezien de bijzondere aard van de betrekking tussen de netbeheerder en de gebruikers van dit net, nog veel meer opgaat. Of zoals de Europese energieregulatoren het leken te willen omschrijven: het gaat om netten van minder belang in termen van concurrentie.”

Zoals de VREG aangeeft in haar Ontwerpmededeling van 23 oktober 2019 was de Raad van State kritisch over de voorgestelde Vlaamse regeling:

“ondanks de mogelijke en ongetwijfeld zinvolle argumenten die kunnen worden aangevoerd ter verdediging van een regeling betreffende de privédistributienetwerken, moet worden vastgesteld dat de Europese Commissie heeft geoordeeld niet te moeten voorzien in een regeling hiervoor […]. De Raad kan dan ook niet anders dan vast te stellen dat de ontworpen regeling voor privédistributienetwerken op gespannen voet staat met de richtlijnen die ertoe strekken voor de elektriciteits- en gasmarkt een alomvattende regeling uit te werken. Het eindoordeel hieromtrent komt evenwel het Hof van Justitie toe.”

Na het arrest van het Hof van Justitie van 17 oktober 2019 kan nog heel moeilijk beargumenteerd worden dat regelingen zoals Kundenanlagen of privédistributienetten richtlijnconform zijn.

Blijkbaar zijn de lidstaten, als ze hiervoor al moeite zouden hebben gedaan, er spijtig genoeg niet in geslaagd om bij de besprekingen voorafgaand aan de Richtlijn 2019/944 uitzonderingen op het zeer verstrekkende toepassingsgebied van de richtlijnen goedgekeurd te krijgen. Nochtans zijn er voor uitzonderingen zoals Kundenanlagen of privédistributienetten zeer zinvolle argumenten, die ik volledig deel.

Bij de omzetting van de Vierde Elektriciteitsrichtlijn doet Vlaanderen er dus goed aan om een pragmatische oplossing uit te werken opdat àlle privédistributienetten inderdaad gereguleerd zouden worden zoals alle andere distributienetten. Men moet dan ook afstappen van de idee – die overigens ook nergens terug te vinden is in de richtlijnen – dat in het werkingsgebied van een distributienetbeheerder geen andere distributienetbeheerder actief kan zijn.

Vlaanderen: maak werk van een richtlijnconforme oplossing voor privédistributienetten

Blixt is dood, leve Blixt!

Na 9 succesvolle jaren beëindigden Tinne en ik vandaag officieel onze samenwerking binnen Blixt. Sinds 20 juni is Tinne opnieuw voltijds lid van de federale kamer van volksvertegenwoordigers. Zij is intussen terug een gerespecteerd lid van de commissie klimaat en energie en van de subcommissie nucleaire veiligheid. We vinden het volstrekt inopportuun dat er ook maar de minste schijn van belangenvermenging zou kunnen bestaan. Het vertrek van Tinne verzekert haar en onze onafhankelijkheid.

We kijken terug op een uiterst prettige en geslaagde samenwerking. We zijn Blixt van niets gestart in 2010. In de afgelopen jaren hebben we samen ons zeer gerespecteerd nichekantoor voor de energiesector uitgebouwd.

Blixt stopt niet met het vertrek van Tinne. Samen met Julie Vanhoenacker blijf ik onze klanten elke dag met veel passie en overtuiging bijstaan in het complexe doolhof van de Belgische energieregelgeving. We blijven trouw aan onze principes: Blixt zal ook in de toekomst nooit werken voor netbeheerders en regulatoren. Blixt is er nog altijd rotsvast van overtuigd dat de noodzakelijke veranderingen in ons energielandschap er voornamelijk kunnen komen door kleine en grote private initiatieven. Die initiatieven blijven we verbeten ondersteunen.

Julie en ik wensen Tinne enorm veel succes in het parlement. De politieke uitdagingen zijn groot. We zijn ervan overtuigd dat Tinne die vakkundig en doortastend mee zal aanpakken.

Blixt is dood, leve Blixt!

Is een lijn tussen een productie-installatie en een afnamepunt die beide gelegen zijn op hetzelfde perceel een directe lijn op eigen site?

In het Consultatiedocument van de VREG van 24 oktober 2019 met betrekking tot een nieuwe mededeling inzake gesloten distributienetten, privédistributienetten, directe lijnen en directe leidingen komen een aantal opmerkelijk voorstellen voor.

Ik licht er hier één voorstel uit.

Op pagina 29/52 schrijft de VREG:

Uit deze bewoordingen blijkt dat er enkel sprake is van een directe lijn die de eigen grenzen van de eigen site niet overschrijdt (i.e. “ligging op eigen site”) als het de beheerder van de directe lijn is die een beroep kan doen op dat statuut van ligging op eigen site. Het is de beheerder van de directe lijn die de vernoemde zakelijke rechten, vermeld in de definitie van het begrip “eigen site”, op de betrokken kadastrale percelen in handen moet hebben.

De ligging van een directe lijn of leiding al dan niet op eigen site hangt dus af van de vraag wie deze lijn of leiding beheert. De beoordeling van de situering van de directe lijn of leiding, al dan niet op eigen site, is dus persoonsgebonden.
(…)

VOORBEELD 3

Een kadastraal perceel is eigendom van A. Opstalrecht in hoofde van B voor plaatsing productie-installatie op dat perceel. Dit voorbeeld ligt in de lijn van voorbeeld 2.

Als A, eigenaar van het kadastrale perceel, een aanvraag indient voor de aanleg of beheer van een directe lijn tussen de productie-installatie en zijn afname-installatie, moet geoordeeld worden dat dit, uit hoofde van A, om een directe lijn die gesitueerd is op “eigen site” handelt.

Als echter B de aanvraag zou indienen, dan moet geoordeeld worden dat dit, uit hoofde van B, om een directe lijn handelt die de grenzen van de “eigen site” overschrijdt.

Een directe lijn is een lijn van een productie-installatie naar een afnamepunt. Een directe lijn kan gelegen zijn “op eigen site” of “niet op eigen site”. Het onderscheid tussen beide ligt hem in de overschrijding door de directe lijn van de eigen site.

Een “eigen site” is “het kadastrale perceel of de aansluitende kadastrale percelen van dezelfde natuurlijke persoon of rechtspersoon als eigenaar, erfpachter, opstalhouder of concessiehouder;”

Het moet dus gaan over:
– Eén perceel; of
– Twee of meer percelen, met dezelfde eigenaar, erfpachter, opstalhouder of concessiehouder.

Oorspronkelijk was de erfpachter uitgesloten van de omschrijving. Dat zakelijk recht is ingevoegd door het decreet van 16 november 2018. Het is datzelfde decreet dat de aanleg en het beheer van directe lijnen “niet op eigen site” vergemakkelijkt, maar ook de verplichting tot het betalen van een heffing op directe lijnen invoert.

In zijn advies had de Raad van State bij het ontwerpdecreet ervan opgemerkt dat in de opsomming van de zakelijke rechten bij de omschrijving van “eigen site” het “vruchtgebruik” ontbrak. Vruchtgebruik is “het recht om van een zaak, waarvan een ander de eigendom heeft, tijdelijk het genot te hebben, zoals de eigenaar zelf, maar met de verplichting om de zaak zelf in stand te houden”. Vruchtgebruik ontstaat onder andere na het overlijden van een echtgeno(o)t(e) ten voordele van de langstlevende echtgenoot of door een overeenkomst (de vennootschap van de eigenaar van een onroerend goed). De vruchtgebruiker is geen eigenaar van het perceel (en de opstallen daarop), maar heeft wel een (persoonlijk) zakelijk recht.
Als de langstlevende echtgenoot beslist om een PV-installatie (met een accessoir opstalrecht) te plaatsen op de woning van de gezinswoning, waarop hij een vruchtgebruik heeft, maar waarvan hij niet noodzakelijke mede-eigenaar is, dan zou de verbinding tussen de PV-installatie, die van de echtgenoot is, en de woning, die bv. van de kinderen is, geen directe lijn "op eigen site" zijn.

De Vlaamse regering antwoordde op de opmerking van de Raad van State als volgt:

“Het voorbeeld van de Raad [van State] aangaande een langstlevende echtgenoot die op het dak van de gezinswoning die zij erft een fotovoltaïsche installatie wil plaatsen klopt overigens niet. Vooreerst is een installatie op het dak van de gezinswoning geen directe lijn in de zin van artikel 4.5.1, § 2, noch wordt hier bij de grenzen van de eigen site overschreden. Er zal immers maar een overschrijding zijn wanneer het gaat om meerdere percelen zodat zelfs een situatie waarbij de panelen zijn opgesteld op de achterliggende garage en verbonden zijn met de gezinswoning nog steeds onder toepassing van artikel 4.5.1, § 1, van het Energiedecreet valt als dit één perceel is.”

Volgens de Vlaamse regering is het dus irrelevant wie de installatie bouwt en ervan eigenaar is. Een installatie op een gebouw met een verbinding naar dat gebouw (hier een “gezinswoning”, maar dus bijvoorbeeld ook naar een bedrijfsgebouw waarvan de naakte eigenaar tegelijk de hoofdaandeelhouder is van de vennootschap die een vruchtgebruik op het gebouw heeft) is een directe lijn “op eigen site”.

Uit het antwoord van de Vlaamse regering blijkt dus duidelijk dat zij meent dat de eigendom van de installatie of de directe lijn geen relevant criterium is. Relevant is of de grens van de eigen site overschreden wordt. Als de eigen site bestaat uit één perceel, dan is er binnen dat perceel uiteraard geen overschrijding van de eigen site. Als de eigen site bestaat uit meerdere percelen, die aansluitend zijn, is er weliswaar een overschrijding van de perceelsgrenzen, maar niet noodzakelijk van de eigen site.


De stelling van de VREG dat "er enkel sprake is van een directe lijn die de eigen grenzen van de eigen site niet overschrijdt (i.e. “ligging op eigen site”) als het de beheerder van de directe lijn is die een beroep kan doen op dat statuut van ligging op eigen site" klopt dus niet.

Is een lijn tussen een productie-installatie en een afnamepunt die beide gelegen zijn op hetzelfde perceel een directe lijn op eigen site?

Blixt begeleidt Bolt

Blixt is fier dat zij Bolt juridisch heeft kunnen bijstaan in de uitwerking van haar innovatieve concept: een energieplatform en -leverancier die ervoor zorgt dat klanten zelf kunnen kiezen van welke lokale producent zij hun groene energie afnemen

Blixt begeleidt Bolt

Verjaring van elektriciteitsfacturen van een distributienetbeheerder

Blixt treedt niet vaak op voor particulieren. Als we dat wel doen, is het omdat we de zaak juridisch heel interessant vinden en omdat ons rechtvaardigheidsgevoel aangesproken is. Daarom verdedigden pro bono we een dame aan wie de Brusselse distributienetbeheerder Sibelga meer dan zes jaar nadat de dame verhuisd was meer dan 6 000 euro vorderde.

Sibelga meende dat de dame jarenlang onrechtmatig elektriciteit had afgenomen op een afnamepunt. Sibelga had daar zelf een nieuwe teller geplaatst maar kwam daarna de teller niet meer opmeten en stuurde ook geen facturen. Sibelga argumenteerde dat er sprake was van een “afname zonder contract” (“energieverbruik zonder overeenkomst”): er was blijkbaar energie verbruikt op een meter waarop niemand is aangesloten en/of op een meter die gesloten zou moeten zijn. Sibelga stelde dat er “een verbruik zonder aansluiting, een verbruik zonder toestemming, een verbruik op een gesloten meter” was. Volgens Sibelga kon de dame de verkorte verjaringstermijn van vijf jaar (artikel 2277 BW) niet inroepen omdat het dus ging over een “onrechtmatige afname van energie”.

De vrederechter van Anderlecht had Sibelga in een niet bijzonder goed gemotiveerd vonnis gelijk gegeven.

In beroep oordeelde de Nederlandstalige rechtbank van eerste aanleg van Brussel dat de oorspronkelijke vordering van Sibelga wel degelijk verjaard was:

“Het kan echter niet anders dan dat Sibelga op dat ogenblik wist voor wiens rekening de levering gebeurde tot 4 juni 2002. Het spreekt bijgevolg vanzelf dat het op dat ogenblik aan Sibelga toekwam om de administratieve opening te verrichten en de levering voort te zetten voor rekening van diezelfde afnemer X: dan wel Y.
Sibelga kan aan X niet verwijten dat deze administratieve opening blijkbaar niet gebeurde of dat zij haar bestanden niet aanpaste. Bijgevolg kan zij aan X evenmin verwijten dat er vanaf dat ogenblik geen facturen meer betaald werden gezien zij klaarblijkelijk geen facturen meer uitgeschreven heeft.
Gezien X omwille van de reglementaire aard van de rechtsverhouding na de plaatsing geen overeenkomst diende te sluiten met Sibelga, was haar afname na 4 juni 2002 niet onrechtmatig en heeft Sibelga de periodieke levering zonder meer voortgezet.
Bijgevolg is de vijfjarige verjaringstermijn voorzien door artikel 2277 BW voor periodieke geldschulden in deze zaak wel degelijk van toepassing.
Gezien X het appartement definitief verlaten heeft op 5 juni 2007 en vanaf dat ogenblik met zekerheid geen elektriciteit meer afnam via de bewuste meter, terwijl Sibelga pas op 31 augustus 2016 gedagvaard heeft, is deze vordering verjaard.”

Het vonnis vindt u hier.

Verjaring van elektriciteitsfacturen van een distributienetbeheerder

Federale verkiezingen 26 mei 2019

Tinne staat op 26 mei op de derde plaats van de gezamenlijke Groen-Ecolo lijst voor de federale verkiezingen. Na de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde in 2012 is het voor de Nederlandstalige Brusselaars zeer moeilijk om een eigen vertegenwoordiger te hebben in de federale kamer. De derde plaats geeft een uitzicht op een Vlaamse verkozene.

Daarom alleen al heeft Tinne mijn steun.

Engagement is voor ons kantoor heel belangrijk.

Dit engagement blijkt uit onze ambitietekst die we in 2010 opstelden: Blixt is een onafhankelijk gespecialiseerd advocatenkantoor dat enkel werkt voor de deelnemers aan de vrije elektriciteitsmarkt. Blixt steunt die vrije markt, omdat die initiatieven mogelijk om tot een duurzame energietransitie te komen.

We voeren dit engagement ook uit dankzij het vertrouwen van onze vele klanten in onze diensten. We danken jullie daarvoor gemeend. Daardoor konden we de afgelopen jaren samenwerken op afnamecontracten van offshore elektriciteit, het grootste PV-park in de Benelux, de eerste grote PV-installatie in Brussel, de netvergoeding voor PV, de injectietarieven voor elektriciteitscentrales, de juridische discussies over de scheurencentrale Tihange 2, de vele directe lijnen en gesloten distributienetten, …

Vanaf midden maart zijn we met drie advocaten. Samen met onze nieuwe ervaren collega zullen Tinne en ikzelf Blixt verder uitbouwen om excellente antwoorden te kunnen blijven bieden op de vele juridische uitdagingen van onze klanten. We blijven ons engageren voor private initiatieven om een duurzame energietransitie te bereiken.

Minstens tot aan de verkiezingen op 26 mei blijft Tinne zich gedreven inzetten voor jullie.

Federale verkiezingen 26 mei 2019